Έρωτας σαν βροχή......

Έρωτας σαν βροχή...Όχι σαν καταιγίδα...σαν βροχή....Να φεύγει και να έρχεται...Να δυναμώνει και να χαμηλώνει...Να δροσίζει και να πνίγει...Ν'απορροφάται από τη γη,να χάνεται....
....Γιατί δέχτηκα κάτι μισό για εμένα; Γιατί προσπάθησα να κρατήσω στις χούφτες μου κάτι που ήξερα ότι θα μου δώσει μόνο μια ψευδαίσθηση δροσιάς και μετά θα με αφήσει πιο διψασμένη απο πριν,με τα χείλη ξερά και την καρδιά στεγνή;
Πώς δέχτηκα να συμπληρώνω τη βροχή με τα δάκρυά μου....;;
Είδα χιλιάδες ηλιοβασιλέμματα μόνη μου, ο ήλιος βουτούσε στο τίποτα και εγώ πνιγόμουν στη μοναξιά....Άκουσα εκατοντάδες κεραυνούς και με φόβησαν λιγότερο
 απο τη σιωπή της άδειας ζωής μου.....
....Έκλαψα πολύ για δυο ζωές,από απελπισία,από λαχτάρα για κάποιον που ήρθε κοντά μου για να μου φέρει την επίγνωση ότι η ευτυχία είναι στιγμές...μόνο στιγμές....Και οι περισσότερες κλεμμένες...
Ζωγράφισα με φωτεινά χρώματα τις ώρες που ήμουν μαζί του αλλά η πραγματικότητα ξεθώριαζε τους πίνακές μου,όταν δεν τους βύθιζε στο χρώμα τις απελπισίας....

Έγραψα το σ'αγαπώ σε χιλιάδες χαρτιά και τα έσκισα αμέσως μετά,σκορπίζοντας γύρω μου τα κομμάτια τους,όπως σκορπισμένη ήταν η ζωή μου....
.....Καταδίκασα τον εαυτό μου στη μοναξιά,δραπετεύοντας απο τους δρόμους όπου μπορεί να σε συναντούσα,επιλέγοντας να φύγω εγώ, η ''δυνατή΄΄,τη στιγμή που η αδυναμία μου να σε κερδίσω ήταν γραμμένη στον αέρα που ανέπνεα....
Και μετά...μετάνιωσα....Και γύρισα να ψάξω στο παρελθόν αυτό που μου έλειπε στο παρόν,μα δεν υπήρχε τίποτα εκεί για εμένα.Η αληθινή αγάπη είχε φύγει....Την είχα διώξει εγώ....Είχα διώξει ό,τι άξιζε και είχα κρατήσει το τίποτα...Δίκαιη τιμωρία.....


Λένα Μαντά απο το μυθιστόρημα Έρωτας σαν βροχή