Δε μιλάω αλλά.....

Είναι μέρες τώρα που κάτι ήθελα να γράψω αλλά θες λίγο η απουσία κινήτρου,θες η κρίση ''έλλειψης'' που περνάω αυτό το διάστημα,θες η βαρεμάρα δεν το είχα κάνει.
Εκεί λοιπόν που περιπλανιόμουν στο νετ πετυχαίνω μια φίλη και πάνω στην κουβέντα την ρώτησα πώς πάει με το αίσθημα,συμπληρώνοντας απο δίπλα μια γαμογελαστή φατσούλα σίγουρη πως θα ακούσω ευχάριστα νέα μια και έτσι με έχει συνηθήσει.Και η αλήθεια είναι πως μου άρεσε αυτό και πάντα τη ρωτούσα μια και είναι η μοναδική περίπτωση  που ακούω ευχάριστα πάντα νέα.

 Προς έκπληξή μου παίρνω την απάντηση....έτσι κι έτσι... Ε και μια και όσοι με ξέρουν γνωρίζουν καλά την περιέργεια που έχω, πάντα όμως για τα άτομα που νοιάζομαι και με την απαραίτητη διακριτικότητα,ρώτησα αν ήταν το σύνηθες ρουτίνιασμα της σχέσης ή κάτι άλλο για να λάβω την εξής απάντηση....

παρεξηγιέται απίστευτα πολύ και συχνά
πρέπει να μη μιλάω
για να μην παρεξηγιόμαστε
τώρα δε μιλάω
αλλά καταπιέζομαι

Σε μια προσπάθεια αν θες να δώσω μια πιο χιουμοριστική διάθεση στην κουβεντούλα μας χωρίς όμως να ξεφεύγω απο τις....αλήθειες.... της απάντησα....
Έλα ρε αυτό είναι η φυσική εξέλιξη του άντρα ....τίποτα πρωτότυπο δηλαδή....


Αφού γελάσαμε και δεν επεκταθήκαμε στο θέμα ....τελειώσαμε τη συνομιλία μας,έκλεισα το κομπιούτερ μου και άρχισα το συμμάζεμα του σπιτιού.
Όμως τα λόγια της παρέμειναν εκεί σφηνομένα στη σκέψη μου,όπως ειπώθηκαν σαν σύνολο αλλά και κάθε λέξη χωριστά να μου φέρνει στο νου αυτό που προσπάθησα να αποφύγω με το να μην επεκταθώ άλλο σε αυτη τη συζήτηση......


Σε μια προσπάθεια γενίκευσης του θέματος, θα τολμούσα να πω πως μια τέτοιου είδους στάση είναι λίγο πολύ σε όλους γνωστή και όλοι έχουμε μια παρόμοια περίπτωση να θυμόμαστε. Δεν θεωρώ πως είναι αποκλειστικό προνόμιο των ανδρών, κατέχουν όμως το μεγάλυτερο ποσοστό σε σχέση με τις γυναίκες που έχουν μια τέτοιου είδους συμπεριφορά.
Δεν θεωρώ πως έχω κάνει ποτέ  τον άλλον να αισθανθεί  πως καταπιέζεται σε οποιαδήποτε σχέση μου δεν έχω ασκήσει ποτέ οποιαδήποτε μορφή καταπίεσης, αν και θα μπορούσα να πω πως αυτό εν μέρη με τοποτθετεί στη λίστα των ''χαμένων''.
Χαμένων όχι για τα δικά μου δεδομένα..... το δικό μου πιστεύω είναι στο αυθόρμητο και κατα συνέπεια ειλικρινές.Δεν θα μπορούσα με τίποτα να αισθανθώ ευτυχισμένη με κάτι που προήλθε από μια καταπιεστική συμπεριφορά,και αν το θέλετε ακόμα και αυτοί που ασκούν αυτού του είδους τις συμπεριφορές δεν θεωρώ πως είναι ευτυχισμένοι. Είναι κατα πάσα πιθανότητα άτομα ανασφαλή,που βλέπουν παντού ''εχθρούς''.

Δεν μπορώ να καταλάβω σε τι οφελεί αυτή η συμεριφόρα εκτός απο το να επιφέρει εντάσεις,αντιδράσεις κλπ με συνέπεια σε κάποιες περιπτώσεις πιο σύντομα, σε άλλες πιο μετά, το χωρισμό ή και αν ακόμα συνεχίσει να υπάρχει αυτή η σχέση θα φτάσει κάποια στιγμή στο σημείο να  γίνει τυπική.....

Ίσως η αρχή για να αλλάξει αυτό θα πρέπει να γίνει κοιτόντας τον εαυτό μας,γνωρίζοντάς τον και εκτιμόντας τον ίσως περισσότερο,αγαπόντας τον εαυτό μας πραγματικά γι αυτό που είναι.
Μια τέτοια αρχή θα γίνει και η αφορμή να μας αγαπήσουν.εκτιμήσουν και οι άλλοι γι αυτό που είμαστε, χωρίς να σκέφτοντε πως στην πορεία θα μας αλλάξουν, αλλά και εμείς αντίστοιχα θα μάθουμε να αγαπάμε τους άλλους γι αυτό που πραγματικά είναι.

Προσωπικά δεν ξέρω αν εκτιμώ τον εαυτό μου όσο του αξίζει, ξέρω όμως σίγουρα πως έχω μάθει να αγαπώ τους ανθρώπους που θεωρώ δικούς μου με όλα τους τα ελλατώματα.Για τους υπόλοιπους που είναι μόνο περαστικοί απο τη ζωή μου και ανταλλάσουμε μόνο κάποιες κουβέντες όποτε τύχει να συναντηθούμε  δεν με ενδιαφέρει.Έχω μάθει να αποδέχομαι και να σέβομαι τα ελλατώματα των δικών μου ανθρώπων,μια και όλοι έχουμε κάποια.Αυτό που με ενδιαφέρει είναι το τί υπάρχει μέσα τους έστω και αν αυτό για κάποιους λόγους είναι μερικές φορές βαθειά θαμμένο......

Πόσο δύσκολο να είναι άραγε να κατανοήσουμε ότι φέρνουμε τον σύντορφό μας σε δύσκολη θέση και πόση προσπάθεια και χρόνο να θέλει για να θέσουμε τους εαυτούς μας στη θέση τους τις στιγμές που τους κάνουμε να αισθάνοντε πως καταπιέζοντε.......;;;

Ας αφήσουμε τον καθένα να εκφράζεται όπως αυτός αισθάνεται και ας μένουμε δίπλα σε κάποιον για αυτό που είναι ό,τι και αν είναι αυτό. Οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής έστω και αν επιτευχθεί θα είναι προσωρινή ακομά και αν αυτό σε ορισμένες περιπτώσεις μεταφράζεται σε κάποια χρόνια....
Κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα κουραστεί και θα αναζήτησει τον ''χαμένο'' εαυτό του με ολέθριες πολλές φορές συνέπειες.....
Αν κάτι δεν μας αρέσει ή δεν το αντέχουμε τι πιο τίμιο και υγειές απο το να ψάξουμε αλλού αυτό που θα μας ταιριάξει καλύτερα;;;
Και μην ξεχνάμε πως ο καθένας έχει ανάγκη απο το χώρο του και τον χρόνο του αλλά αυτό ίσως το αναλύσουμε σε μια μελλοντική ανάρτηση....