Μου λείπεις...

Η ημέρα σήμερα είναι αφιερωμένη αποκλειστικά σε εσένα και εμένα.Σήμερα είναι ακριβώς έξι μήνες απουσίας....Της δικής σου απουσίας.... Δεν έχει περάσει απο τότε ούτε μια ημέρα χωρίς να σε σκεφτώ,χωρίς να λυγίσω και να κλάψω στον πόνο που μου προκαλεί το κενό που άφησες φεύγοντας... Τις ώρες που είμαι μόνη μου στο αυτοκίνητο,εκεί που επικρατεί απόλυτη σιωπή,χωρίς μουσική,χωρίς φωνές,ανάβω ένα τσιγάρο και καθώς το μυαλό αρχίζει το δικό του ταξίδι, τα μάτια βουρκώνουν και πάλι...

Εικόνες που κατέγραψε το μυαλό μου σε αυτά τα 36 χρόνια εναλλάσσονται και προκαλούν πότε χαμόγελα,πότε σκέψεις που ίσως έπρεπε να είχαν γίνει την κατάλληλη στιγμή και όχι τώρα, πότε δάκρυα και πάλι απο την αρχή...... Θυμάμαι απο μικρό παιδί μου άρεσε να έρχομαι μαζί σου στο καφενείο να πίνουμε μαζί μπύρες αν και εμένα πάντα μου έβαζες λίγη και αν δεν έτωγα τίποτα απαγορευόταν να πιώ, μου άρεσε να κουβεντιάζω με τους φίλους σου και να αναπτύσουμε θέματα σαν να ήταν της ηλικίας μου και δικοί μου φίλοι. Πότε δεν με απέτρεψες και ας ήμουν μικρό παιδί ακόμα του δημοτικού και ας υπήρχαν και 2 αγόρια μεγαλύτερα απο εμένα που θα μπορούσες να πάρεις μαζί σου.Όμως σου άρεσε που ερχόμουν εγώ,σου άρεσε που είχα εκτός απο το όνομα της μητέρας σου και κάποια στοιχεία δικά σου. 'Οταν ήθελες να πας μια μακρυνή βόλτα με το μηχανάκι πάντα εμένα έπερνες και όχι κάποιο απο τα αγόρια.Δεν παραπονιόμουν όμως μου άρεσε και εμένα αυτό. Θυμάμαι κάποιες φορές που κανόνιζες με την παρέα σου να πάτε σε κανένα καφενείο λίγο πιο πέρα απο τη γειτονία κάπου με δεντρα και δροσούλα τα καλοκαιράκια για μπυρίτσες και μεζεδάκια με έπερνες μαζί σου. Φαί, ποτό,τραγούδι,χορός....

Η μητέρα σου και γιαγιά μου......αυτή που επέλεξε να σε πάρει κοντά της την ίδια ημέρα που είχε φύγει και αυτή για το ίδιο ταξίδι....Αχ βρε γιαγιά.... κάποτε δεν τον είχες αφήσει να φύγει στο εξωτερικό προς αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης και τον είχες κρατήσει κοντά σου.Τώρα πάλι ίσως αποφάσισες πως έμεινε πολύ καιρό μακρυά σου, τον ήθελες κοντά σου και τον πήρες.....Ας τον άφηνες λίγες ημερές ακόμα να τον προλάβαινα και εγώ,να ήμουν δίπλα του όταν θα έκλεινε τα μάτια του....5-6 ημέρες ακόμα ήθελα....και ήμουν τόσο σίγουρη πως θα προλάβαινα να ήμουν εκεί.....

Το μόνο που απαλύνει λίγο τον πόνο ήταν το ταξίδι που είχα κάνει και σε είχα δεί.Ήσουν ακόμα σε καλή κατάσταση,γνώριζες,επικοινωνούσες,καταλάβαινες....
Αυτό το καταλάβαινες πολύ με έχει βασανίσει.....καταλάβαινες άραγε περισσότερα απο όσα μας έδειχνες;;;; Και αν εμείς καταφέραμε και σταθήκαμε δυνατοί μπροστά σου και δεν δείχναμε πως ξέρουμε τι θα συμβεί,θα μπορούσε άραγε να να είχες κάνει και εσύ το ίδιο σε εμάς;;;;

Ίσως ακούγεται οξύμωρο αλλα ήταν καλο που έφυγες τόσο γρήγορα και δεν βασανίστηκες.

Εύχομαι εκεί που βρίσκεσαι τώρα να αναπαυθεί η ψυχούλα σου και αν όπως λένε μας βλέπετε από εκεί ψηλά.... σίγουρα ξέρεις το ποσο μου λείπεις....Με πειράζει που δεν μπορώ να έρθω να σου ανάψω το καντηλάκι σου να κάτσω εκεί κοντά σου να κάνουμε μαζί ένα τσιγαράκι αυτό που δεν κάναμε όσο ζούσες γιατί ήθελες να κανεις πως δεν το ξέρεις.

Όταν όμως έρθω θα είμαι κάθε μέρα εκεί κοντά σου,θα αναπληρώσουμε το κενό...

Θα σε θυμάμαι πάντα και πάντα θα ηχεί η φωνή σου στα αυτιά μου.Θα έρχεσαι στα όνειρα μου και αυτός θα είναι ο δικός μας τρόπος επικοινωνίας....

Καληνύχτα πατέρα.....