10/1/2001-10/1/2011

Τη θυμάμαι σαν τώρα αυτή την ημέρα της 10ης Ιανουαρίου του 2001. Η ημέρα που μπήκα για πρώτη φορά σε αεροπλάνο με προορισμό την Στοκχόλμη. Όχι δεν ήταν ένα ταξίδι για να γνωρίσω απλά αυτήν την πόλη.Ήταν το ταξίδι.... δεν μπορώ να πω ακριβώς με όνειρα, αλλά σίγουρα  με προσδοκίες.....
Προσδοκίες για κάτι καλύτερο απο αυτό που άφηνα πίσω μου.....


Τότε ήμουν μόνο 26 χρονών,μικρό κορίτσι,πολύ αδύνατο με παιδικό πρόσωπο που δεν
σου γέμιζε το μάτι πως τα δυο μικρά που κρατούσε το ένα απο το χέρι και το άλλο στην αγκαλιά ήταν δικά της.Τώρα έχω απλά λίγα παραπάνω στα όσα περιέγραψα πρίν  :)

Πολύ δύσκολο το διάστημα πρίν την οριστική αποχώρηση.... Η παραίτηση απο τη δουλειά μου και τα θλιμμένα πρόσωπα όλων την τελευταία ημέρα μου εκεί έχουν μείνει μέχρι και σήμερα χαραγμένα στη μνήμη μου...Το ξεσήκωμα του νοικοκυριού μου όλου και η μεταφορά του στο πατρικό μου,το άδειασμα του κάθε δωματίου,ένα προς ένα και ο πόνος που μου προκαλούσε αυτή η διαδικασία αλλά και συνάμα αυτό το σκίρτημα για το καινούργιο,για το άγνωστο που με περίμενε δεν σβήνουν.
Ο τελευταίος καφές και το τελευταίο τσιγάρο με τη φίλη μου τη Ματίνα στο σχεδόν άδειο σπίτι μου δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ....
Η τελευταία αγκαλιά και τα δάκρυα κατά τον αποχαιρετισμό των δικών μου ανθρώπων θα μείνουν και αυτά για πάντα χαραγμένα στην μνήμη μου.....
Το ταξίδι πρός το άγνωστο είχε πιά ξεκινήσει.....Τα παιδιά μου μωρά ακόμα τότε,η κόρη μου στα 3 και ο γιός μου μόλις 1,5 δεν είχαν ιδέα τι γινόταν,το μικρό τους το μυαλουδάκι δεν μπορούσε να επεξεργαστεί το τί θα συναίβαινε και το πού θα βρισκόμασταν μετά απο λίγες μόνο ώρες.....
Αν και με την κόρη μου που ήταν αρκετά ώριμη για την ηλικία της είχα συζητήσει το τι θα γινόταν και έδειχνε να έχει καταλάβει,αλλά ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πως τα πλάθει στο μυαλουδάκι του ενα τρίχρονο παιδί.

Όταν προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμειο της Στοκχόλμης πήρα μια βαθειά ανάσα και αφού ηρέμισα κάπως μετά την επιβεβαίωση της ξαδέλφης μου που μας παρέλαβε απο το αεροδρόμειο,πως η βαλίτσα μας, που μάλλον είχε πάρει ....''άλλο δρόμο''' στην αλλαγή που κάναμε στη Ζυρίχη θα βρισκόταν και σε λίγες ημέρες θα την είχαμε στο σπίτι, προσπάθησα να αποβάλλω την όποια αρνητική σκέψη για την ''κακή αρχή'' και να απολαύσω την διαδρομή προς το σπίτι. Για εμένα εκείνη τη στιγμή αυτή η βαλίτσα ήταν όλα τα υπάρχοντά μου.....Ξεκινήσαμε τέσσερα άτομα με τρείς  βαλίτσες για μια νέα ζωή,και η ανεύρεσή της ήταν πολύ σημαντική.....

Συγκεντρώθηκα στα παιδιά που έδειχναν σαν χαμένα,και προσπάθησα να απολαύσω τη διαδρομή προς το σπίτι που κράτησε γύρω στη μισή ώρα.
Αυτή η εικόνα του ατελείωτου χιονιού σε όλη τη διαδρομή και η θερμοκρασία στους μείων 25 με έκαναν να αναρωτιέμαι κατά πόσο θα μπορέσω να ανταπεξέλθω κάτω απο προτόγνωρες συνθήκες όσον αφορά αυτό το κομμάτι για εμένα.

Η σχέδον δίμηνη παραμονή μας στο σπίτι της ξαδέλφης μου ομολογώ πως ήταν λίγο δύσκολη,μια και έμενε μακρυά απο το ελληνικό σχολείο που αποφάσισα να πάω τα παιδιά μου και η διαδρομή με τα λεοφωρεία σε θερμοκρασίες -25 με - 30 που έφτανε την εποχή εκείνη ήταν αρκετά επώδινη και για έμενα και για τα μικρά.Δεν δούλευα και η ημέρα μέσα στο σπίτι μου φαινόταν ατελείωτη μια και μετρούσα ήδη μέχρι τότε μια δεκαετία συνεχούς και πλήρης απασχόλησης με απότελεσμα να είμαι μαθημένη σε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής.

Τώρα μετά απο 10 χρόνια κοιτόντας πίσω και κάνοντας έναν απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας μας διαπιστώνω πως με άλλες προοπτικές είχαμε έρθει και αλλιώς καταλήξαμε.
Εγώ είχα ως σκοπό να πάω σχολείο να μάθω τη γλώσσα και στη συνέχεια  να κάνω ότι συμπληρωματικό χρειαζόταν ώστε να μπορέσω να απασχοληθώ κάποια στιγμή ως βοηθός μικροβιολόγου,αυτό δηλαδή που είχα διαβάσει στην ελλάδα και ποτέ δεν εξάσκησα πέρα απο την πρακτική μου.Το σχολείο το άρχησα φυσικά αλλά ποτέ δεν κατάφερα να το τελειώσω...... Πήγα όλο κι όλο κάνα τετράμηνο  και αυτό μόνο 2 φορές την εβδομάδα ήταν και δεν πήγαινα και τις δύο φορές πάντα.
Είχαμε πλεόν ενοικιάσει στο δικό μας σπίτι και στο μήνα επάνω μου προτείνει η ξαδέλφη μου να με απασχολήσει στην εταιρεία της για 2 ώρες κάθε απόγευμα έτσι ώστε να ξεφεύγω και εγώ. Σχετικά σύντομα προκύπτει μία ακόμα εγκυμοσύνη και έρχετε στον κόσμο το 2003 ο 2ος γιός μου.Αυτοί ήταν βασικά και οι δύο λόγοι που άφησα το σχολείο και δεν το τελείωσα ποτέ.
Άρχησα να αναλαμβάνω παράλληλα τη μία δουλειά μετά την άλλη και έφτασα καποια στιγμή χωρίς να συνηδητοποιήσω το πώς στο σημείο να δούλευω σχεδόν 20 ώρες το 24ώρο ακούραστα.Νιάτα βλέπεις ακόμα τότε....τρελλές οι αντόχες....Χαλάρωσα λίγο τους ρυθμούς μετά απο 2 χρόνια με σκοπό να συνεχίσω το σχολείο,πράγμα που δεν έγινε ποτέ.

Τη γλώσσα την έμαθα όχι φυσικά τέλεια μέσα απο τη δουλειά.Στην αρχή μιλούσα μόνο αγγλικά και κάποια άτομα επέλεγαν να μου απαντούν στα σουηδικά και να μου εξηγούν το κάθετι που δεν καταλάβαινα επείσης στα σουηδικά.Στην αρχή με ενοχλούσε γιατί πίστευα πως δεν με πάνε και πως είναι ένα είδος αντίδρασής τους αυτό.Μετά από ένα διάστημα έφτασα ξαφνικά να χρησιμοποιώ περισσότερο σουηδικές λέξεις όπως όπως ανακατεμένες με αγγλικές.Τότε άρχησαν να μου μαθαίνουν τη σωστή προφορά των λέξεων και εκεί που έλεγα ουφ τι χαζή προφορά είναι αυτή συνηθισμένη απο την αγγλική έχω φτάσει σήμερα να κάνω προσπάθεια να μιλήσω τα αγγλικά με τη σωστή τους προφορά και χωρίς να ανακατεύω μέσα σουηδικές λέξεις.


Κάπως έτσι λοιπόν συνηδητοποίησα πως η επιλογή τους δεν είχε να κάνει με την μη αρέσκειά τους προς το πρόσωπό μου,αλλά με την προσπάθειά τους να με βοηθήσουν ουσιαστικά στην εκμάθηση της γλώσσας τους.Χαίρομαι πραγματικά που μετά απο 9 χρόνια δουλεύω ακόμα σε αυτή τη δουλειά και ενώ δεν ανήκω ουσιαστικά στην εταιρία τους,απλά αγοράζουν αυτό που προσφέρει η εταίρια που ανήκω δεν με ξεχωρίζουν και ό,τι προσφέρουν στο δικό τους προσωπικό το προσφέρουν και σε εμένα.Ομολογώ πως δεν πίστευα ποτέ να βρώ τέτοια αντιμετώπιση προς εμένα την ξένη που ούτε καν τη γλώσσα τους δεν μιλούσα όταν πρωτοπήγα να εργαστώ εκεί....Ακόμα και όταν σταμάτησα για να γεννήσω έθεσαν σαν όρο για τη συνέχιση της συνεργασίας με την εταιρία που εργάζομαι την επιστροφή μου σε αυτούς όταν θα επανερχόμουν στην δουλειά.Αισθάνομαι τώρα πια σαν να βρίσκομαι στο σπίτι μου όταν είμαι εκεί.

Σήμερα εξακολουθώ να απασχολούμαι στην εταιρεία της ξαδέλφης μου ως υπεύθυνη πλέον,τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει τόσο ώστε να είναι κατά κάποιο τρόπο ανεξάρτητα,με την έννοια ότι  μπορούν να εξυπηρετηθούν και μόνα τους ή ακόμα και να γυρίσουν μόνα τους απο το σχολείο αν χρειαστεί να καθυστερήσω λίγο στη δουλειά,έχουμε αγοράσει έδω και κάποια χρόνια το δικό μας σπίτι,έχω παράλληλα ανοίξει και μια δική μου εταιρεία και ασχολούμαι όσο εγώ επιλέξω και όταν εγώ επιλέξω και στα μελλοντικά μου σχέδια είναι να κάνω κάτι δικό μου κάτι διαφορετικό,κάτι που θα μπορέσουν να ασχοληθούν και τα παιδιά μου μελλοντικά αν το θελήσουν......τώρα ΝΑΙ κάνω όνειρα,έχω όνειρα και σχέδια για το μέλλον χωρίς να βιάζομαι να τα πραγματοποιήσω και χωρίς να με ενοχλεί η σκέψη αν θα πετύχει ή όχι.Αν δεν πάρεις το ρίσκο δεν θα μάθεις ποτέ και εγώ προσωπικά είμαι υπέρ του να ρισκάρει κανείς ακόμα και αν ξέρει ότι υπάρχουν πιθανότητες να μην πάει καλά.

Μπορεί λοιπόν να μην ξεκίνησα με όνειρα αλλά κατάφερα να τα δημιουργήσω εδώ.....Τώρα πια έχει καταλαγιάσει ο πόνος της φυγής απο την πατρίδα,χωρίς όμως να έχει ξεχαστεί....Άλλωστε έτσι γίνεται συνήθως με ότι μας πονάει...έρχεται κάποια στιγμή που καταλαγιάζει ο πόνος και μετα ξεχνιέται,ξεπερνιέται.Αν και πάντα είχα ένα μικρό θεματάκι με το διάστημα αυτής της μετάβασης αλλά πάντα στο τέλος καταλήγουν όλα καλά για εμένα :))
 Μπορεί να μην κατάφερα να εξασκήσω το επάγγελμα που είχα επιλέξει για να κάνω στη ζωή μου, αλλά δεν έχω μετανοιώσει και για τις μέχρι τώρα επιλογές μου.Είμαι σε θέση να προσφέρω στα παιδιά μου όλα όσα χρειάζοντε και αυτό είναι για εμένα η ανταμοιβή μου,τα χαρούμενα πρόσωπά τους είναι για εμένα η ανταμοιβή και η επιβεβαίωση των αποφάσεων που κληθήκαμε κάποτε να πάρουμε μαζί με τον άντρα μου, πως ήταν οι πλέον σωστές......

Υπήρξαν φυσικά και αυτοί που ήταν της άποψης ότι δεν μείναμε εκεί να το παλέψουμε και αναζητήσαμε τα εύκολα.Δεν είναι όμως έτσι και αυτό μπορούν να το νοιώσουν όσοι βρίσκοντε στην ίδια θέση με εμένα....Δεν βρέχει ούτε λεφτά ούτε ευκαιρίες εκτός Ελλάδος.....Κάποιες φορές ο ''αγώνας'' είναι άνισος και τότε επιλέγεις να αγωνιστείς με πιο... ''ίσους'' όρους.....αν μου επιτρεπετε να το θεσω ετσι,συν ότι ο αγώνας αυτός θα είχε επιπτώσεις και στις δυο αυτές ζωούλες που είχα φέρει μέχρι τότε στον κόσμο  και αν οι επιπτώσεις αυτές θα ήταν αρνητικές παραμένοντας εκεί δεν θα το συγχωρούσα πότε στον εαυτό μου....


Δεν σας κρύβω όμως πως όλα αυτά θα προτιμούσα να είχαν γίνει στην Ελλάδα......όλος αυτός ο αγώνας που έδωσα και δίνω εδώ,όλα όσα κατάφερα και όσα δεν κατάφερα θα ήθελα να είχα την ευκαιρία να τα κανω στην πατρίδα μου.Δυστιχώς όμως αυτό είναι απαραίτητο να το αποβάλλω ή να το βάλω τόσο πίσω στο μυαλό μου,σαν να μην υπάρχει, ώστε να μην γίνεται εμπόδιο να δημιουργήσω εδώ που βρίσκομαι σήμερα....
Γιατί πιστέψτε με όσοι γνωρίζω που επέλεξαν να βαδίσουν με μοναδικό σκοπό τους να γυρίσουν κάποια μέρα πίσω,όχι απλά δεν γύρισαν αλλά έμειναν και ''πίσω'' εδώ που εξακολουθούν να ζούν και που μετρούν απίστευτες δεκαετίες.....