Γράμμα σε ένα παιδί....

....Οι στιγμές της χαράς είναι σύντομες παρενθέσεις που πληρώνονται με τίμημα σκληρό....Όμως ακόμα και στη δυστυχία μου,κάτι μου ψιθυρίζει πως είναι καλύτερα που γεννήθηκα,γιατί δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την ανυπαρξία... στην αρχή ήταν μια απέραντη γαλήνη,μια ασάλευτη σιωπή....
ύστερα έφτασε μια σπίθα,ένα τράνταγμα και αυτό που δεν υπήρχε,υπήρξε....Μα δεν πρέπει να χάνεις το θάρρος σου.Είναι πιο ωραίο να πολεμάς απο το να κερδίζεις και το ταξίδι πιο γλυκό απο την άφιξη....
Μιλώντας για αγάπη,παρουσιάζοντάς την σαν τον ακρογωνιαίο λίθο κάθε τραγωδίας  ,πληγώνουν, προδίνουν,δολοφονούν την ψυχή και το σώμα....
Είμαστε ένα πολύ παράξενο ζευγάρι εσύ και εγώ....Εσύ εξαρτιέσαι ολότελα από εμένα και εγώ εξαρτιέμαι απόλυτα από εσένα....αν αρρωστήσεις,αρρωσταίνω,αν πεθάνω,πεθαίνεις....κι όμως,δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί σου,ούτε κι εσύ μαζί μου....

Μήπως ετοιμάζομαι να προδώσω την ίδια μου την απόφαση; Νόμιζα πως ήμουνα πιά τόσο σίγουρη,πως είχα ξεπεράσει θριαμβευτικά όλες τις αβεβαιότητες,όλες τις αμφιβολίες.Γιατί ξαναγυρίζουν τώρα καμουφλαρισμένες κάτω από χίλιες δυο προφάσεις;
Δεν κατάλαβα ποτέ μου πως καταφέρνει να γελάει μ'αυτόν τον τρόπο....Νομίζω πως το πέτυχε,επειδή έκλαψε πολύ.....Μονάχα εκείνοι που έκλαψαν πολύ,μπορούν να εκτιμήσουν τις ομορφιές της ζωής και να γελάσουν σωστά...
.....Βρίσκεσαι μόνο σου σε μιαν εξαίσια μοναξιά....Και η εμπειρία σου είναι μία....ο εαυτός σου.... Εμείς αντίθετα είμαστε πολλοί και κάθε εμπειρία μας εξαρτιέται από τους άλλους....κάθε χαρά μας κάθε πόνος μας.

Ένας άντρας και μια γυναίκα συναντιώνται , νοιώθουν έλξη,πόθο ίσως και αγάπη ο ένας για τον άλλο και ύστερα από ένα χρονικό διάστημα δεν αγαπιούνται πια,δεν νοιώθουν πια πόθο ούτε έλξη,μπορεί μάλιστα να μετανιώνουν γιατί κάποτε συναντήθηκαν. Να....βρήκα αυτό που έψαχνα....ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα αυτό που λέγεται αγάπη είναι μια εποχή του χρόνου.Και αν στο μπουμπούκιασμά της η εποχή αυτή είναι ένα όργιο πρασινάδας,στο μαρασμό της δεν απομένει παρά ένας σωρός από νεκρά φύλλα......

Κάποτε διάβασα σε ένα βιβλίο ότι την ένταση ένος πόνου την καταλαβαίνουμε μονάχα όταν ελευθερωθούμε από αυτόν.
Η σκέψη μου θολώνει,τα βλέφαρά μου μοιάζουν πιο βαριά και από μολύβι.Τάχα είναι ύπνος ή το τέλος; Πρέπει να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά,απάντησέ μου...
Μα που είσαι; ήσουν εδώ,με στήριζες και τώρα χάθηκες....Η ζωή δεν έχει ανάγκη εσένα ή εμένα.Εσύ είσαι νεκρό.Ίσως να πεθάνω και εγώ.Αυτό όμως δεν έχει σημασία,γιατί η ζωή δεν πεθαίνει....

Αποσπάσματα από το βιβλίο
Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ
Οριάνα Φαλλάτσι