Κυριακή 5 Δεκεμβρίου σήμερα. Έφτιαξα το απαραίτητο πρωινό καφεδάκι και άνοιξα το κομπιούτερ μου να χαζέψω όσο απολαμβάνω τον καφέ μου πρίν έρθει η ώρα να φύγω για δουλειά.
Το πέρασμα απο τα φιλικά μπλόγκ,το διάβασμα των τελευταίων αναρτήσεών τους, η αναζήτηση σε κάποια άλλα που δεν είχαν και η αποστολή της καλημέρας μου ή και χωρίς αυτή τελείωσαν σχετικά σύντομα. Αν και το τελευταίο μου θύμισε κάτι
σαν τη διαφήμιση της τράπεζας με τις καλημέρες :) αλλά είναι στιγμές που δεν μου βγαίνει τίποτε άλλο εκτός αυτό, λες και ο άλλος θα εισβάλλει μέσα μου και θα μπορέσει να δει αυτά που θέλω να κρατήσω μόνο για εμένα αν γράψω δυο κουβέντες παραπάνω....
Στάθηκα σε ένα μπλόγκ και διάβασα δυο τρεις φορές ένα συγκεκριμένο άρθρο.Ένοιωσα να μου ταιριάζει τόσο πολύ....μνήμες επέστρεψαν και ένοιωσα πάλι αυτό το τσίμπημα στην καρδιά....Όχι δεν είχα ανάγκη αυτό το άρθρο για να θυμηθώ...αλλά να όταν γίνετε με αυτόν τον τρόπο δεν ξέρω το γιατί αλλά όλα φαντάζουν πιο έντονα...
Αυτός ο γλυκός με συνάμα αφόρητος πόνος δίνει την αίσθηση να ξεχιλίζει απο μέσα μου και κάθε κύτταρό μου βγάζει προς τα έξω όλα όσα δεν μπορεί να περιγράψει ο ανθρώπινος λόγος....Όλα αυτά που μόνο αν τα ζήσει κανείς μπορεί να τα καταλάβει....
Η καρδιά χτυπάει πάλι δυνατά και νοιώθω πως θα εκραγεί....
Δεν ξέρω αν αυτό το κομμάτι της ζωής μου φαντάζει σαν ένα κακοπαιγμένο θέατρο απο μια μικρή ηθοποιό, όμως ακόμα και οι ηθοποιοί για να παίξουν ένα ρόλο πρέπει να τον νοιώσουν βαθειά μέσα τους, να γίνουν ένα με αυτόν για να μπορέσει να βγεί προς τα έξω πιστευτός....
Ίσως ακόμα και αυτοί κάτι τέτοιες στιγμές να φέρνουν στο νού τους παρόμοιες δικές τους καταστάσεις και να τις ξαναζούν ώστε να βγεί αληθινός ο ρόλος τους....
Ποιός μπορεί άραγε να πει με απόλυτη σιγουριά πως είναι απλά ένας ρόλος και όχι η αναβίωση προσωπικών στιγμών;;;
Ήρθε η ώρα να φύγω. Να έχετε μια υπέροχη Κυριακή με ό,τι και αν επιλέξετε να κάνετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου